miércoles, 16 de noviembre de 2011

Aitonaren istorioa.

Nire aitonak beti kontatzen zidan istorio berdina behin eta berriro eta ni aurpegi onez beti entzuten nion. Bere istorioa halakoa zen: 

   `` Ni txikia nintzenean ez nintzen etxetik asko ateratzen eta ateratzen nintzenean nire ama eta aitarekin zen eta ordu bete asko jota. Nire lagunak beti esaten zidaten gehiago ateratzeko baina ni ezin nuen anai handiena nintzen eta nire beste bost anai- arrebak zaindu behar nituen arratsaldean ama deskantsatu ahal izateko. Nire aita beti zegoen lanean eta bakarrik ikusten ginen gabean, asko botatzen nuen faltan berarekin nengoenean asko dibertitzen nintzelalo. Egun baten aita ez zen lanera  joan ( ez naiz gogoratzen zergaitik) eta amari esan zion nirekin pasako zuela eguna, biok elkarrekin, arrituta geratu nintzen hori esan zidanean, eta biok joan ginen tarbena batera. Taberna ondoan nire taldekide batzuk zeuden eta aitari kontatu nion nirekin sartzen zirela, orduan aita eta biok plan bat egin genuen eurei sustoa emateko. Aita eta biok paretaren atzetik joan ginen globo batzuekin baina globoak barrutik pintura eta ura nahastuta zuten eta nire taldekideei bota genienean garrasika asi ziren eta denak etxera joan ziren korrika, bitartean nire aita eta ni barreska egon ginen egun osoan eta noski, amari kontatu genionean gurekin haserretu zen baina berari ere barregura eman zion.´´

 Badakit aitonaren istorioa ez dela oso polita ezta dibertigarria baina  beti pozik entzuten diot. 

Una historia sin final

Una oscura mañana de diciembre, dos amigos Oscar & Pedro caminaban hacia el bosque a dar un paseo acompañados de su perro Draco. Estaban de suerte porque todavía no había llovido nada, pero algo raro pasaba en aquel monte, ellos se sentían observados pero decidieron dejarlo porque pensaron: ¿Quien va a estar a estas horas espiando en el monte? 
Después de un par de horas seguían sintiendo lo mismo y cada vez iba a mas. Ya cabreados decidieron mirar a su alrededor haber que ocurría o si había alguien siguiéndoles y definitivamente lo descubrieron pero no fue una cosa de su gusto. No les perseguía una persona sino un lobo que por lo visto no estaba muy hambriento pero si con ganas de atacarles así que salieron corriendo y desde entonces nadie sabe que paso con ellos… 
                                                                                                                           


miércoles, 9 de noviembre de 2011

A TRES METROS SOBRE EL CIELO.

-         estoy feliz!
-         Creo que yo mas.
-         No yo mucho mas.
-         Yo de aquí a Barcelona
-         Yo de aquí al cielo
-         Si pues yo muchisimo mas.
-         ¿Cuanto?
-        A TRES METROS SOBRE EL CIELO.